Kwalifikacja posiadania jako samoistnego czy zależnego jest oceną prawną i wiąże się z subsumcją ustalonego stanu faktycznego pod określoną normę prawną.
W sprawach o zasiedzenie art. 339 kc ustanawia domniemanie samoistności posiadania, stanowiąc, że domniemywa się, że ten kto faktycznie rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym,
Dla ustalenia posiadania samoistnego wystarczy dowód faktycznego władania rzeczą. Nie trzeba dowodzić elementu władania rzeczą jako właściciel. Domniemanie jest usuwalne do chwili jego obalenia. Ponieważ domniemanie co do zasady derogują ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu ustanowioną w art. 6 kc. ciężar dowodu obarcza stronę przeczącą okolicznościom wynikającym z domniemania. Domniemanie prawne można obalić przez udowodnienie prawdziwości twierdzenia o faktach przeciwnych twierdzeniom wynikającym z domniemania.
Wiedza co do rzeczywistego stanu prawnego nieruchomości nie ma związku z charakterem posiadania ( samoistne czy zależne), a może jedynie decydować o dobrej lub złej wierze posiadacza.
W orzecznictwie SN została już wyjaśnione, że posiadacz nieruchomości może korzystać z zasiedzenia, choćby przez cały czas posiadania był świadomy tego, że wykonywane prawo mu nie przysługuje.
Z czynności właściciela do przerwania biegu zasiedzenia prowadzi bowiem jedynie powództwo wydobywcze ( art. 175 w związku z art. 123 par. 1 pkt 1 kpc).
Orzecznictwo:
postanowienie z 20 marca 2014 r. sygn. akt II CSK 279/13
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz