Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (pot. plan miejscowy, MPZP) – akt prawa miejscowego[1] przyjmowany w formie uchwały rady gminy, określający przeznaczenie, warunki zagospodarowania i zabudowy terenu, a także rozmieszczenie inwestycji celu publicznego[2]. Składa się z części tekstowej (uchwała) oraz graficznej (załącznik do uchwały)[3].


Ustalenia planu miejscowego, wraz z innymi przepisami, kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości[4].



Spis treści

[ukryj]
1 Funkcja i miejsce w systemie planistycznym
2 Planowanie miejscowe w Polsce
3 Treść i forma planu miejscowego
3.1 Część tekstowa
3.2 Część graficzna
4 Procedura sporządzania planu miejscowego
5 Zobacz też
6 Przypisy
7 Bibliografia

Funkcja i miejsce w systemie planistycznym[edytuj]


Plan miejscowy stanowi podstawę planowania przestrzennego w gminie. Ustanawia przepisy powszechnie obowiązujące na danym terenie, będące podstawą wydawania decyzji administracyjnych (w przeciwieństwie do studium, które wyraża jedynie politykę przestrzenną gminy). W planie miejscowym dokonuje się również zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze (tzw. odrolnienie) i nieleśne[5].


Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może wykraczać poza granice administracyjne gminy, może za to obejmować tylko część jej obszaru. Na terenie gminy może obowiązywać więcej planów miejscowych, ich granice jednak nie mogą się nakładać[6]. Plan nie może naruszać ustaleń studium, co stwierdza rada gminy przed jego uchwaleniem[7].


Organem sporządzającym plan miejscowy jest odpowiednio:
wójt (w gminach wiejskich),
burmistrz (w miejskich lub miejsko-wiejskich),
prezydent miasta (w miastach liczących powyżej 100000 mieszkańców lub będących siedzibą województwa przed 1 stycznia 1999 roku).


Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalany jest przez radę gminy (radę miasta) i ogłaszany przez wojewodę w wojewódzkim dzienniku urzędowym.
Planowanie miejscowe w Polsce[edytuj]


Według danych na koniec 2009 roku, na terenie kraju obowiązuje 36 612 planów miejscowych, które obejmują w sumie 25,4% powierzchni kraju. 12 668 nich to plany sporządzone na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym[8], pozostałe opracowano wcześniej, na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym[9].


Pod względem przeznaczenia terenu, w skali kraju dominuje użytkowanie rolnicze (50,4%) oraz zieleń i wody (22%), zaś przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną obejmuje 13,4% terenów objętych planami[10].



Rok

Liczba planów

Powierzchnia [tys ha]

% powierzchni kraju


2004

28 567

5 390,8

17,2


2005

29 642

6167

19


2006

31 62

6 872,4

22,0


2007

33 36

7 557,1

24,2


2008

35 885

8 007,9

25,6


2009

36 612

7 946,0

25,4

Treść i forma planu miejscowego[edytuj]


Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego składa się z części:
tekstowej – stanowiącej treść uchwały,
graficznej – stanowiącej załącznik do uchwały.


Część graficzna (rysunek) jest graficznym odzwierciedleniem uchwały i obowiązuje jedynie w takim zakresie, w jakim jest to określone w części tekstowej. Obecnie[11], „środek ciężkości” planu przeniesiony jest na tekst uchwały, nie jest więc aktualne postrzeganie go jako „rysunku z częścią opisową”[12].
Część tekstowa[edytuj]


Tekst planu ma formę uchwały rady gminy, musi więc odpowiadać wymogom zasad techniki prawodawczej, czyli zawierać m.in.: tytuł, podstawę prawną, przepisy merytoryczne ogólne i szczegółowe, przepisy o wejściu w życie, a także podział na jednostki redakcyjne (paragraf, ustęp, punkt, litera, tiret)[13].
Część graficzna[edytuj]


Rysunek planu wykonywany jest na mapie zasadniczej w skali 1:1000, a w przypadku jej braku, dopuszcza się stosowanie map katastralnych. W określonych przypadkach możliwe jest stosowanie innej skali[14][15]:
dla obszarów intensywnej zabudowy lub przestrzeni publicznej – 1:500,
dla inwestycji liniowych lub obszarów o znacznej powierzchni – 1:2000,
w przypadku wprowadzenia zakazu zabudowy lub przeznaczenie gruntów do zalesienia – 1:5000.


Skala musi być określona na rysunku w formie liczbowej i graficznej (podziałka liniowa)[16].


Podstawowe oznaczenia graficzne występujące na rysunku planu:[17]:
granice obszaru objętego planem,
granice administracyjne,
linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania oraz oznaczenia tych terenów (symbole w tabeli poniżej),
linie zabudowy,
granice i oznaczenia obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych ( m.in. tereny górnicze, zagrożone powodzią lub osuwaniem się mas ziemnych),
granice terenów zamkniętych oraz ich stref ochronnych,
oznaczenia elementów zagospodarowania przestrzennego,
oznaczenia informacyjne (w razie potrzeby).


Podstawowe oznaczenia graficzne i literowe, odnoszące się do przeznaczenia terenu zostały umieszczone w tabeli[18]. W zależności od potrzeb, możliwe jest też stosowanie oznaczeń mieszanych[19].






1. Ustawa określa:

1) zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,

2) zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

– przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:

1) wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury;

2) walory architektoniczne i krajobrazowe;

3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych;

4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych;

6) walory ekonomiczne przestrzeni;

7) prawo własności;

8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;

9) potrzeby interesu publicznego;

10) potrzeby w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych.


Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.




Prowadzenie, w granicach swojej właściwości rzeczowej, analiz i studiów z za-kresu zagospodarowania przestrzennego, odnoszących się do obszaru powiatu i zagadnień jego rozwoju, należy do zadań samorządu powiatu.

3. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej w województwie, w tym uchwalanie planu zagospodarowania przestrzennego województwa, należy do zadań samorządu województwa.

4. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej państwa, wyrażonej w kon-cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, należy do zadań Rady Mini-strów.




planie miejscowym określa się obowiązkowo:

1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przezna-czeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;

2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;

3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;

4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;

6) zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną intensywność zabudowy jako wskaźnik po-wierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki bu-dowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów;

7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także obszarów szczególnego zagrożenia powodzią oraz ob-szarów osuwania się mas ziemnych;

8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;

9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;

10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infra-struktury technicznej;

11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;

12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.

3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:

1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieru-chomości;

2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury tech-nicznej;

3) granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;

3a) granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a, oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudo-wie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczą-cego oddziaływania tych urządzeń na środowisko;

4) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8;

4a) granice terenów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lo-kalnym;

4b) granice terenów inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, umieszczonych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w ostatecznych decyzjach o lokalizacji drogi krajowej, wojewódzkiej lub powiatowej, linii kolejowej o znaczeniu państwowym, lotniska użytku publicznego, inwestycji w zakresie terminalu lub przedsięwzięcia Euro 2012;

5) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących or-ganizacji imprez masowych;

6) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady;

7) granice terenów zamkniętych, i granice stref ochronnych terenów zamkniętych;

8) sposób usytuowania obiektów budowlanych w stosunku do dróg i innych te-renów publicznie dostępnych oraz do granic przyległych nieruchomości, ko-lorystykę obiektów budowlanych oraz pokrycie dachów;

9) zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz ro-dzaje materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane;

10) minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych